Organizacja: Waley Art, Taiwan Cultural Industry Association
Dyrektor: Peng Tsai-Hsun
Kurator: Hongjohn Lin
Artyści: Yao Jui-Chung , Huang Xuan, Lin Yi-Chun, Lin Pei-Ying, Cheng Hsiang-Yu, NANONANO
Project Managers: Chen Mei-Chih, Lin Yi-Ning, Huang Yi-Hsuan
Organizers: Waley Art, Taiwan Cultural Industry Association
Director: Peng Tsai-Hsun
Curator: Hongjohn Lin
Participating artists: Yao Jui-Chung , Huang Xuan, Lin Yi-Chun, Lin Pei-Ying, Cheng Hsiang-Yu, NANONANO
Project Managers: Chen Mei-Chih, Lin Yi-Ning, Huang Yi-Hsuan
Wszechświat rzeczy Stevena Shaviro, oparty na opowiadaniu z gatunku science fiction o tym samym tytule, omawia narzędzie-byt, które stanowi ramy naszego poznania, a którego ocena przez realizm spekulatywny angażuje się w ocenę obiektywnego świata. The Thing Universe ma zapewnić poznanie różnorodnej materialności i obiektywności jako sposobu badania efektu rzeczywistości i ludzkiej kondycji. Chodzi raczej o odkupienie radykalizmu sztuki poprzez praktykę polityczno-estetycznej dyskursywnej możliwości zastąpienia kwestii formalnej znakiem ostrzegawczym nieodwracalnego Antropocenu. Sztuka może być znacznie silniejszym sposobem urzeczywistniania rzeczywistości, a zarazem neomaterializmem w konkretyzowaniu obiektywności jako autonomicznego, wibrującego bytu wzniosłego. Nie chodzi o relatywizację podmiotu i oddanie przypadkowego efektu, poznanie kantowskiego pojęcia rzeczy-w-sobie w rozmieszczonej sieci rzeczywistości, czasu i przestrzeni.
Życie rzeczy, jak to, co Bruno Latour nazywa actant, wchodzi w sieć generując ich potencjalność i ujawniając tajemnicę ich wnętrza. Kiedy człowiek używa czegoś, staje się to jak u Heideggera “rzeczą-rzeczą”, od której podmiot zależy we współistnieniu. Jak w powieści Jonesa, mechanik obawia się obcego, zagrażającego samej egzystencji człowieka. Innymi słowy, jest to sytuacja antropocentryzmu zdecentralizowanego, by zwrócić się ku rzeczy, niedostępnej realnej jakości, do której wciąż można podejść z bliska.
Wszechświat rzeczy jest kontynuacją wysiłku oddania koncepcji estetycznych w obiekto-ontologii i neo-materializmie, które traktują przedmiot autonomicznie, jako asamblaż poetycki, jak w wystawach System of Hyper Objects i The Dancing Architecture w 2019 roku. Aby zrealizować uniwersum rzeczy, konieczny jest zdecentralizowany antropocentryzm. Tu konieczne są dwie strategiczne uwagi: po pierwsze, performatywność obiektów powinna ingerować w ich żywe sprawy; po drugie, czystość obiektów nie może być skażona subiektywnością doświadczenia. Wszechświat rzeczy ma zrekonfigurować współistnienie rzeczywistości, życia i praxis sztuki aby odpowiedzieć na historyczne kwestie estetyczne ludzkiej kondycji. Przedstawienie zorientowanego na obiekt realizmu, który obraca się wokół rzeczy, stanowi odrębną drogę doświadczania pustyni tego, co rzeczywiste, na którą muszą wkroczyć osobliwości lotu.
W ramach wystawy prezentowana jest ekozofia rzeczywistości w sztuce. Huang Xuan dekonstruuje dyskursywną praktykę językową w opowiadaniu o czystości obrazów, co z kolei odmierza cykl znaczeń. Obserwatorium Lin Yi-Chun, wysoki punkt widzenia, ma łączyć mityczną astrologię i rządzącą suwerenność. Mediacja muzeum lotnictwa Cheng Hsiang-Yu pokazuje modelowanie broni oraz dynamikę i szybkość w sztuce wojennej. Projekt NANONANO ma na celu uświadomienie sobie liminalności rozwoju miast z wyczerpującymi się zasobami u schyłku historii. Praca Lin Pei-Ying przedstawia symbiozę człowieka i wirusa, który pozostawił w DNA ślad makrobiotycznego organizmu. Praca Yao Jui-Chung przywołuje nasze wspomnienia o “Człowieku-czołgu” dzięki podobnej scenerii i czterem nadmuchiwanym atrapom czołgów. Dekonstruuje również znaczenie historyczne i stereotypowe oryginalnego obrazu poprzez absurdalną, nihilistyczną grę.
Wszystkie te prace eksponują odwrócone spojrzenie na obraz celu, w którym zanika ludzki podmiot, aby zmierzyć możliwy blue print dla apokaliptycznego momentu, który ma nadejść.
Hongjohn Lin
The Thing Universe
Steven Shaviro’s the Universe of Things based on the story from the science fiction, written by of the very same title, discussed the tool-being which frames our cognition, which the speculative realism engages the assessment of the objective world. The Thing Universe is to provide the cognition of various materiality and objectivity as the way to examine the reality effect, and the human condition. It is rather to redeem the radicalism of art through the practice on the politico-aesthetic discursive potency in replacing the formal issue with the warning sign on the irreversible Anthropocene. Art can be a much more potent way in realizing realities, and at the same time a neo-materialism to concretizing objectivity as the autonomous, vibrant sublime entity. It is not to relativize subject and render the casual effect, the cognition of Kantian notion of the thing-in-itself in the deployed network of reality, time, and space.
The life of things as what Bruno Latour’s actant enters into the network in generating their potentiality and in revealing the secret the interiority. When the human uses anything, it becomes as Heidegger’s “the-thing-at-hand,” upon which the subject depends in co-existence. As the Jones’ novel, the mechanic fears the alien, threatening the very existence of the human. In other words, it is the situation of anthropocentrism decentered to turn to the thing, the inaccessible real quality that can still be approached closely.
The Thing Universe is a continuing effort of rendering aesthetic concepts in object-oriented-ontology and neo-materialism, which regards the object, is an autonomous entity, as a poetics assemblage, as in the exhibitions the System of Hyper Objects and The Dancing Architecture in 2019. To realize the universe of things, a de-centralized anthropocentrism is necessary. Here, two strategic considerations are necessary: first, the performativity of objects should invest in their vibrant living matters; secondly, the purity of objects cannot be contaminated from subjective experience. The Thing Universe is to reconfigure the coexistence of the reality, life, and the art praxis for the response of the historical aesthetic issues of the human condition. To present the object-oriented realism that is revolving around things, a distinct route of experiencing the desert of the real, as the singularities of flight must embark.
Within the exhibition the ecosophy of the reality in art is presented. Huang Xuan deconstructs the discursive practice of the linguistic in telling the purity of images, which in turn measures the cycle of signification. Lin Yi-Chun’s observatory, the high vantage point of seeing, is to link the mythic astrology and the ruling sovereignty. Cheng Hsiang-yu’s mediation of an aviation museum shows the modeling of weapons and the dynamicity and speed in art of wars. NANONANO’s project is to realize the liminality of urban development with the depleted resource at the end of history. Lin Pei-Ying’s work presents the symbiosis of the human and the virus, which left the trace of macrobiotic organism in the DNA. Yao Jui-Chung’s work evokes our memories of the “Tank Man” with a similar setting and four inflatable dummy tanks. It also deconstructs the significance as historic as stereotypical carried by the original image through absurd, nihilist game-playing. All together these works expose the reversal gaze to the image of the objective, in the receding disappearance of the human subject to measure the possible blue print for the apocalyptic moment to come.
Hongjohn Lin
Hongjohn Lin jest artystą, pisarzem i kuratorem. Absolwent New York University w dziedzinie sztuki i nauk humanistycznych z tytułem doktora, brał udział w licznych wystawach, w tym Taipei Biennial (2004), Manchester Asian Triennial 2008, Rotterdam Film Festival 2008, a także 2012 Taipei Biennial, Guangzhou Triennial (2015) i China Asia Biennial (2014). Lin była kuratorem Pawilonu Tajwańskiego Atopia, Biennale w Wenecji 2007, współkuratorem Biennale Tajpej 2010 (z Tirdadem Zolghadrem) oraz licznych projektów kuratorskich, takich jak Taizhong’s The Good Place (2002) i Live Ammo(2012) . Lin pełni funkcję profesora na Narodowym Uniwersytecie Sztuki w Taipei. Przez ostatnie 10 lat pracował nad projektem na podstawie pracy George’a Psalmanazara, A fake Taiwanese in the early Enlightenment.
Interesuje się sztuką transdyscyplinarną, polityką estetyki oraz działalnością kuratorską. Jego teksty można znaleźć w Artco magazine, Yishu magazine, międzynarodowych czasopismach oraz publikacjach Art as a Thinking Process (2010), Artistic Research (2012), Experimental Aesthetic (2014), Altering Archive: The Politics of Memory in Sinophone Cinemas and Image Culture (2017). Napisał Wstępy do chińskiego wydania Art Power (Boris Groys) i Artificial Hells (Clair Bishop). Jego książki w języku chińskim to Poetics of Curating (2018), Beyond the Boundary: Inter disciplinary Arts in Taiwan, Writings on Locality, Curating Subjects: Practices of Contemporary Exhibitions.